Badakizu zer ontasunen beharra dudan guzien gainetik, eta zer pobre naizen bertutez.
2. Huna ni zure aitzinean nago pobre billusirik grazia eta miserikordia eske.
Baska zazu zure eskalegosea, irazeki zazu ene hoztasuna zure amorioaren suaz, argi zazu ene itsutasuna zure presenziaren argiaz.
Kirats diatzadatzu larriko atsegin guziak, indazu pazienzia bizitze hunetako gaitz eta kontrako guzietan; egizu behereko gauza kreatu guziak mespreza detzadan eta ahants dakizkidan.
Goiti diazadazu bihotza zuregana zerura, eta enazazula utz horra hara lurrean errebelatzera.
Zu xoilki orai danik ezti zakizkit sekulakotz; berdin zu xoilki zara ene jatekoa eta edatekoa, ene amorioa eta bozkarioa, ene dulzedura eta ontasun guzia.
3. Ai nazazun guzia zure presenziaz irazeki, erre; eta zu baitara itzul, zurekin espiritu bat egin nadintzat barreneko batasunaren graziaz, eta amorio beroz urturik.
Enazazula utz zureganik joaitera barurik eta iharturik, bainan hari zaite enekin miserikordioski, maiz eta maiz zure sainduekin miragarrizki hari izan zaren bezala.
Zer miresteko lizate guzia sutzen baninz zuk eginik, eta ene baitan eskas banendi, dakidala zu zarela bethi bizi den eta behinere iraungitzen ezten sua, zu zarela bihotzak garbitzen dituen, eta adimendua argitzen duen amorioa?
