LV. KAPITÜLIA
Natüraren gastatü izatiaz, eta Jinkuaren graziaren egitate azkarraz.
III 55, 1. Ene Jinko Jauna, zure üdüriala, eta imajinala egin naizüna; emadazü grazia, hañ handi, eta salbatü izateko, hañ mengua düdala, erakutsi deitazün haur; amurekatik, ene natüra ezinago gaixto bekhatietara, eta perdizioniala thiratzen naian haur, garhait dezadan.
Ezi borogatzen dizüt ene aragian bekhatiaren lege, ene ezpiritiaren legiaren kuntre juaiten den bat, eta esklabo bat bezala, hanitx gaizatan berauren desiren konplitzera eramaiten naian bat, eta eztirozüt irax haren pasioniak, zure grazia ezinago saintiak, ene bihotziala sü handireki ixuri izan denak, ürgaizten ezpanai.
III 55, 2. Zure graziaren, eta grazia handiaren mengua badizügü, natüra, gaztezaruaz geroz bethi gaizkiala ekharri den hunen, goitzeko.
Ezi Adam lehen gizonak eror erazirik,
