<599>
argia desiratzen duen. Bada, baldin hemengo eriari hemengo gaua, hain fite iragaiten dena, hain luze iduritzen bazaika, zer idurituko zaika ifernuan dagoenari hango gau luze eterno, fin gabeko hura? Ha gau luzea, gau beltz, ilhun, izigarria, art-urratze gabea, oilariterik izanen eztuena, sekulan argituko eztena, eta ez akhabatuko! Zer pena, zer dolore eta ondiko izanen da, argituko ezten gau hartan, ez hemengo eriak bezala, ohe bera onean, baina labe gori beroan, sugina gogorrean sekulakotzat etzatea eta egoitea? Arrazoinekin galdegiten du Isaias profetak: Quis habitabit de vobis cum igne devorante? Quis habitabit de vobis cum ardoribus sempiternis? (Isai. 33). Halako lekhuan, hain su beroan, gar eternalean, nor egonen da? Nor biziko da? Nork iraunen du? Nork izanen du sorbaldarik sostengatzeko, indarrik jasaiteko, eta pairurik eta pazientziarik sofritzeko? Orai hemen, den penarik ttipienak, su ihar batek, kilikatzen zaitu, asaldatzen zaitu: zer izanen da, bada, suz eta kharrez, kanpoan eta barrenean, ariman eta gorputzean hartua, inguratua eta burdin goritua bezala, goritua eta sutua zaudenean? eta sekulakotzat hala egon beharko duzunean? Othe dugu zentzurik? Othe dugu adimendurik? Ala elheak, ametsak edo gezurrak othe dira hauk? Edo gurekin mintzo othe dira? Guri othe dagozkigu, ala
