<578>
Hemen erranen du zenbaitek: Linboan dauden haurrek, bathaiatu gabe hiltzen direnek, eztute Jainkoaren begitartea ikhusten, eta ez ikhusiko ere: bethi daude, eta egonen dira, zeruko loriatik desterratuak. Eta, guztiarekin ere, doktoren errana da, eztutela hek penarik izaiten, eta ez tristurarik errezibitzen, eta ez errezibituko ere. Nolatan diogu, beraz, ezen Jainkoaren ez ikhustea, haren konpainiatik kanpoan egoitea dela pena guztien gaineko pena? Ezta gaitz ihardesten. Zeren nola linboko haurrak ezpaitaude han bere faltaz eta ez bere bekhatuakgatik, eztu nahi Jainkoak duten hek hargatik tristurarik, penarik, eta ez atsekaberik. Baina ifernuan daudenak, nola bere faltaz, maliziaz eta bere presunaz libreki egin zituzten bekhatuakgatik baitaude Jainkoaren konpainiatik kanpoan, hargatik, eta Jainkoak ere hala ordenaturik, dute tristura paregabe bat, eta atsekabe guztien gaineko atsekabe bat.
Eta haur da bekhatuaren lehenbiziko pena eta gaztigua, bekhatoreak izanen duena: Jainkoaren ez ikhustea, haren konpainiatik eta adiskidetasunetik sekulakotzat kanpoan gelditzea.
