Orrialde:Etxepare-LVP.djvu/28

68 Denbora duian artian egik ahal hongia;

erioa dauginian miraz dukek orduia;

orduian ere, nahi baduk onsa jalgi dagia,

onsa hari gomend'adi, nik diosat egia:

finian ere eztik uzten hark galtzera beria,

orduian ere bere eskuian dik grazia guzia.

74 Mundu honek anhitz jende enganatu darama,

jagoitikoz bizi ustez haren sehi dabiltza,

guti uste duienian ehor utzi darama;

erho jokhatuia date hartan fida dadina.

78 Nihaur ere ebili niz anhitzetan erhorik,

gaoaz eta egunaz ere hotzik eta berorik:

loa galdu, pena aski, bana ez arimagatik;

orai oro nahi nuke liren Jeinkoagatik.

82 Ni bezala anhitz duzu halakorik munduian

mende oro dohatenik bethi banaglorian;

ohart giten buruiari denbora den artian,

andre honak har gitzake gomendutan agian;

hanbat bada graziosa ama ororen gainian,

jin dadinik eztu uzten hartu gabe grazian.

88 Kulpa gabe ehor ezta, haur da segur egia;

bekhatuiaz damnatzen du Jangoikoak munduia;

bekhaturik ezta izan zutan, andre handia;

ararteko zakizkula, digun barkhamenduia.