<493>
hain arintki hanbat bide, itzulinguru eta joan-ethorri. Finean, irabaziaren esperantza hunek, deusen usteak, ernatzen eta iratzartzen du mundu guztia. Hain iratzartzen, non esperantza hunekin neguak uda, gauak egun, uriak atheri, minak gozo, trabailuak aisia, eta atsekabeak ere atsegintasun eta plazentzia iduritzen baitzaizkigu.
Bada, baldin mundu hunetako irabazi aphur baten esperantzak, anhitzetan ere enganaturik utzten gaituenak, hain gogotik, hain arindurik eta guti sentiturik trabaila arazitzen bagaitu, zer izanen da arrazoin eragin dezan zeruko loriaren esperantzak, usteak eta orhoitzapenak? Eta zer izanen da, halaber, loria haren, irabazi guztien gaineko irabaziaren ondoan dabilanaz? Hain gauza handiaren esperantzan trabailatzen denaz? Halakoari barurtzea, orazinotan egoitea, etsaiari barkhatzea, haragiaren plazeren utztea eta, finean, obra on guztien egitea, iduritzen zaika errax eta deus guti. Zeren trabailu aphur heken gatik, sekulako loriaren, hain irabazi handiaren eta pagamendu abantailatuaren esperantzan jartzen baita. Halatan erraiten du San Agustinek: Cum attenderis quid accepturus sis, omnia erunt tibi vilia, quae pateris, nec digna aestimabis pro quibus illud accipias (August. in Ps. 36, t. 8). “Konsidera dezazunean zein pagamendu handia emanen zaitzun hemengo trabailu aphurrakgatik, erranen duzu eztuzula hain deus gutigatik
