<177>
da, bada, komunzki zahartzeko pairamendua, begiramendua eta bekhatuetarik barurtzea ere: ezinezkoa da, eta ez borondatezkoa. Hunen arauaz erraiten du San Krisostomok ere: Qui modestus est in senectute, cum aetate plurimum iubetur, non magnam suae modestiae mercedem arbitror habiturum (Chrysost. Hom. 50 in cap. 24 Matth., t. 2). Eztut uste presuna zaharrak probetxu anhitz izanen duela, bere zahartzean onhest, modest, pausatu eta sosegatu izaiteaz: zeren adina bera hartara laguntzen baitzaika, adinak berak hartaratzen baitu; nahiago badu ere, ezin baitaidike bertzela. Zer esker uste duzu izanen duela edo irabazi eginen duela zahar ezinduak, etsaiari bidera harmaturik ez ilkitzeaz? Arratsean etxerat goiz biltzeaz eta bihurtzeaz? Amorantiara gaztean bezala ez joaiteaz? Dantzan eta jauzian ez ibiltzeaz? Pontu hunen gainean ere bertze guztietan bezala ederki erraiten du San Agustinek: Sed quidam sunt, fratres mei, qui in iuventute sua luxuriose vivere volunt, et si ad senectutem pervenerint, gloriantur dicentes, se continentes esse; tunc enim eligunt servire castitati, quando libido eos servos habere contemnit. Nunquid tales continentes dicendi sunt? Absit. Tales enim praemium non habebunt, quia laboris certamen non habuerunt (August. Ad fratres merem., serm. 6, tom. 5) . Batzuek nahi dute, bere gazte denboran bizi bere gogara, anhitz bekhatu eta desordenu, guztiz ere emazteekin egiten
