<294>
beithan sarthurik, aldi batez erran zithien hitz hok: erran dut ene urositathian eniz sekula Jinkoaganik kordokatuko. Ber Seindiak ziozu orano Joandene Petiri arrozoin beraz erori izan zela —erran nahi baita bere buriaz sobera opinione zielakotz— noiz eta ere Salbazale Jaunari erran baitzien: bestek orok utzirik ere, nik sekula etzitut utziko; zurekin hil behar banu ere etzitut ukatuko. Jinkoak nahi uken zizin punitu haren urgulia eta permetitu eror zadin haren umiliatzeko eta bere buriaren ezagutarazitzeko. Hartakotz, gure buriak eztiizi behar behin ere biztati galdu, ez sinhetsi mundu huntan gireno osoki segurainxan girela: bena gure beithan zer giren orhithuz, gure buriez beti mezfida izan behar diizi eta beti beldur izan gure etsaiak engena edo tronpa gitzan.
Halaz, beraz, nola ezpaita behar bere flakeziaren eta miseriaren ezagutzian baratu, bena berheala Jinkoaren huntarzunaren ezagutzera gogua altxatu, halaber huntarzun hari eztiizi hain luzaz beha egon behar, nun gal dezagun gure flakezien orhitxapena. Bizitzeko manera horren molde bat idireiten diizi Jakopek ikusi zien zurubi mirakuloz hartan, zoin heltzen baitzen lurretik Zelura eta Ainguriak hartarik Zelura igaraiten eta lurrera jeuzten; guk ere orobat igaran behar
