Bigarren kapitulua
Jainkoaren ontasun eta karitate handia erakusten zaiola gizonari Sakramendu Sainduan.
Arimaren hitzak
1. Jauna, zure ontasun eta miserikordia handiaren gainean fidaturik eta permaturik, hurbiltzen natzaitzu, ni eria naizela ene sendatzailleari, gose eta egarria, biziaren ithurriari, errumeza zeruko erregeari, serbitzaria guzien Jaunari, zure kreatura ene kreatzailleari, deskonsolatua ene konsolatzaille urrikalsuari.
Ordea nondik heldu zait ontasun hura, zu zatozin enegana?
Nor naiz ni, zu zerori eman zakizkidan?
Nolatan ausartzen da bekatorea zure aitzinean agertzera? Eta zuk nolatan nahi duzu bekatoreagana etorri?
Badazaguzu zure serbitzaria, eta badakizu eztuela bere baitan deus merezi duenik zuk ontasun hura dagiozun.
Aitortzen dut beraz neure deus gutitasuna, ezagutzen dut zure ontasuna, laudatzen dut zure bihotz beratasuna, eta eskerrak derauzkitzut zure karitate handiegiagatik.
Ezen zure loriagatik hori egiten duzu, ez ene mereziakgatik, arren zure ontasuna ezagutuko dezadan, karitate handiagoa sar dagidan, eta humiltasunari jarraikitzeaz kontu geiago egin dezadangatik.
Zeren bada halakoa baita zure borondatea,
