Orrialde:Chourio 1760.djvu/267

Graziak maite ditu bere etsaiak, eta adiskide haiñitz izateak eztio buruperik ematen, ezta supherbiatzen bere sortzeaz, eztu prezatzen bere aitziñekoen noblezia, berthuteak ezpadio prezarazten.

Pobreei gehiago behatzen diote aberatsei baiño, eztitu handiak lausengatzen; baiñan inozent doloratua urrikaltzen zaio. Presuna sinpleak, eta egiatiak ditu maite, eta ez dobleak, eta artifiziosak.

Presuna prestuak hertxatzen ditu gerotik gerorat perfekzionean aitziña goaterat, eta Jesus- Kristoren berthuteak obretan emanik haren iduriko egiterat.

15. Naturaleza lauster errenkuratzen da penaz, eta gabeaz.

Graziak konstanki pairatzen du pobrezia.

16. Naturaleza beretzat hari da, ihardukitzen badu, gudu egiten badu, beretzat egiten du.

Graziak gauza guziak bihurtzen diotza Jainkoari, zeiñaganik heldu baitire: eztu uste baduela deus onik, eztu deusez ere buruperik eztu ihardukitzen, eta eztaoka bere burua bertzeak baiño argituago; baiñan bere adimendua, eta argi guziak ematen ditu Jainkoaren zuhurziaren, eta haren jujamenduen azpian.

17. Naturalezak jakiñ nahi tu gauza gordeak,