baiñan ene bekatuen nonbreak, eta pisutasunak gibelatzen nau.
2. Manatzen darotazu fidanziarekiñ zureganat hurbill nadillala, baldiñ nahi badut zure primezan parterik, jan dezadala Jainkozko ogi hura nahi badut bethi bizi eta ardietsi loria eternala.
Zatozte eneganat, diozu, penez eta nekhez kargatuak zareten guziak, eta nik zuen penetarik arinduko zaituztet.
O hitz maitagarria, eta bekhatore batentzat guziz konsolagarria, zuk ene jauna eta ene Jainkoa, gonbida dezazun kreatura pobre bat, gauza guziez gabe bat, lazeriaz bethe bat, zure gorphutz guziz sainduaren komunionerat!
Baiñan, ene jauna, nor naiz ni atrebitzeko zureganat hurbiltzerat?
Zeruen hedadura zabalak eziñ itxek zaitzake, eta diozu, zatozte guziak eneganat.
3. Nondik heldu da karitate sobraniazko hori, eta gonbidatze guziz samur hori?
Nondik duket ausartzia zureganat ethortzeko ni, zeiñak ez baitut ene baitan sentitzen deus onik, zerbait burupe, edo segurantza eman ahal diezakedanik?
Nola atrebituko naiz zu ene bihotzean errezibitzerat, hanbat bekhatu zure begietan egiñ dudan ondoan?
