Orrialde:Lazarraga ABatalak.djvu/107

<1181v>

Zegaiti monjea iñox eztago

baize au edo ori pensaetan,

beti bere koitaen arilketan.

Jaiorean ninzan desditxadea,

zerren aita neben guztiz gogorra,

senideak labur, ama leorra.

Ene senideak libre daoza,

gozatzen dauela libertadea;

ni nago katigu subjetadea.

Zilegi dauela euren senarraz

iragaiten gustosoro bizia,

nik ez “bai” esateko lizenzia.

A daratzanean bere senarrak

bere beso laztanaz estaldurik,

nik jagi bear oi dot otzak ilik.

Gaztea sartu ninzan, sentitzaka

andi arzaite neben engañua;

bizi nax bizi guztiz estrañua.

Kontentu baga dakust ditudala

neure urte dulzeak kastaetan,

loturik nagoala olz oetan.

Itsi jatzun, bada, sekulareko

karzel gogor onetako ateak;

ai ai, ene narru zuri gazteak!

Ama libreaganik jaio ninzan

ditxarik ez nebenau alabea;

dirurren saldu ninzan esklabea.

Neure aragiok dakustanean

zein zarden direan eskutxoetan,

bertati jasarte nax eresketan.