Mana diozozute haizeei, eta tenpestei, errozu itsasoari pausa adi, eta haizeari geldi adi, eta berehala egiñen da kalma handi bat ene ariman.
9. Egorazu zure argia, eta zure egia lurraren gaiñean diztia dezatentzat; ezen ni naiz lur hura ilhun, eta agor dagoena, zuk argi dezakezun arteraiño.
Zure graziak isur atzu ene gaiñerat, zeruko ihinz hartaz; busti zazu ene arima, egor atzu debozione samur baten uriak lurraren ihinztatzeko, eta hari erakhartzeko fruitu onak, eta exzelentak.
Altxa zazu ene arima bere bekhatuen karga pisuaz zapatua, ene desirak itxek atzu zeruko gauzei lothuak, dohatsutasun soberanoaren goztasuna dastatu ondoan ahalka nadintzat lurrerat gogoaren dedatzeaz.
O thira nazazu, ene Jainkoa, eta osoki aparta nazazu kreaturen iragaitzazko konsolamendu guzietarik, ezen ezta kreaturarik ene bihotza osoki sosega, eta deskantsa dezakenik.
Bat egiñ nazazu zurekiñ bethikotz zure amudioaren lokharri ezin urratuzkoaz; ezen zu zare bakharra zure maitatzailleentzat asko zarena, eta zu gabe alfer dire bertze guziak.
