Orrialde:AxularGero faksimile.djvu/173

<173>

in autumno racemos vindimiae; non est botrus ad comedendum (Mich. 7). "Ai, ene urrikalkizuna ―dio Mikeas profetak―, zeren ni egin naiz udaren finean, bertzeren bil ondoan mahats hondar-mondarren bilha dabilana bezala. Hoberenak bertzek eramaintu. Ezterautate morkoxta bat ere eta ez bikhor bat, ahoan eman ahal ditekeienik utzi". Bada, haur beror erran ahal dezake gure Jaungoikoak ere. Zeren gure gaztetasuna bertzek joaiten du. Lehenbiziko obrak bertzek biltzeintu. Deus gelditzen bazaika ere, bilondoak, hondarrak, zahartzekoak gelditzen zaitza. Eta gaixtoeneko kontuan, ailekitza hek ere, edo hek bedere geldi!

§ 1

117 Badirudi ezen desohore eta laido zaiela oraiko presuna gaztei prestuki bizitzea eta bekhaturik egin gabe egoitea. Bere eginbidea, Jainkoari zor dioten zerbitzua, geroko, zahartzeko ordenatzen dute, erraiten dutela: "Berdin oraino ezta hiltzeko perilik; sendo naiz, gazte naiz, eta gazteak gazte antzu, gazte bezala behar du bizi eta gobernatu. Zer lerrake munduak berak ere, baldin oraidanik parti banengio? Hor heldu da zahartasuna, denbora pausatua, umoa, erhokerien uztekoa. Orduan bai,